Co oznacza powrotny szok kulturowy?

Wśród osób przebywających za granicą dominuje przekonanie, że powrót do domu jest końcem wszelkich kłopotów emigranta, ponieważ oznacza powrót do siebie.
W rzeczywistości przeżycia osób powracających są znacznie bardziej złożone. Niektóre osoby po powrocie do kraju przeżywają trudności readaptacyjne, czyli powrotny szok kulturowy.

Grupami, które doświadczają tego zjawiska, są zarówno osoby powracające z emigracji motywowanej ekonomicznie, pracownicy firm, którzy przebywali na długotrwałych kontraktach służbowych w obcym kraju, żołnierze powracający z misji zagranicznych, jak i studenci powracający nawet po 1- lub 2-semestralnym pobycie za granicą w ramach programu Erasmus czy wolontariatu. Wielu powracającym trudno jest na nowo odbudować swój świat i znaleźć sobie w nim miejsce. Bardzo wiele dotychczasowych więzi uległo bowiem zniszczeniu, zaś trudności są potęgowane poprzez brak zrozumienia dla ich trudności i przeżytych doświadczeń zarówno ze strony grupy rodzinno-przyjacielskiej, jak i zawodowej.

Przyczyny trudności

Pierwszą przyczyną trudności w odnalezieniu się po powrocie jest rozczarowanie tym, co spotyka nas w domu. Nie wynika to wyłącznie z rozczarowania relacjami z osobami, które na nas czekały (chociaż najczęściej tak sądzimy), ale ze zmian, jakie zaszły podczas naszego pobytu za granicą, zarówno w nas, jak i w nich. Zmiany te wywołują u powracających utratę poczucia bezpieczeństwa opartego na poczuciu przewidywalności otoczenia. Doświadczenie czujności i napięcia uwagi w życiu codziennym towarzyszyło nam przez cały okres pobytu za granicą. Była też nadzieja, że gdy wrócimy do domu, wreszcie nastąpi zmiana, a świat stanie się w pełni przewidywalny.

Poczucie przewidywalności świata pozwala nie tylko radzić sobie z sytuacjami codziennymi, lecz także podsuwa sposoby radzenia sobie z sytuacjami nieprzewidzianymi, pozwala nam czuć, że mimo swojej nowości pozostają one w pewien sposób pod naszą kontrolą. Z badań psychologicznych wynika, że poczucie takiej kontroli jest szczególnie ważne dla zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia.

Zakłócenie poczucia kontroli staje się jednak tym bardziej niszczące, gdy dotyka jednostkę w samym centrum tego, co teoretycznie jest w pełni przewidywalne, czyli w domu, do którego wraca się z emigracji.

Przyjrzyjmy się głównej przyczynie zmian w relacjach z najbliższymi. Są to zmiany wynikające z tego, że przez długi czas informowaliśmy się o ważnych wydarzeniach w naszym życiu, ale nie przeżywaliśmy ich wspólnie.

Nie tylko bliskie osoby, które spotykamy po powrocie do Polski i którym opowiadamy o swoim życiu na emigracji, nie są naszymi opowieściami zainteresowane w takim stopniu, jak byśmy sobie tego życzyli, lecz także my nie bardzo rozumiemy dlaczego to, o czym nam opowiadają, jest dla nich ważne. Niemożność podzielenia się tymi opowieściami rodzi poczucie dotkliwego osamotnienia wśród bliskich. Skutkiem tego jest przeżywanie depresji, kompleksu niższości, niepewności, poczucie izolacji i wyalienowania.

Przyjęcie reemigranta przez otoczenie

Również rodzina i przyjaciele emigranta w momencie jego powrotu do domu stają przed niełatwym zadaniem. Muszą bowiem podjąć próbę uzgodnienia swoich wyobrażeń i oczekiwań odnośnie do tego, jaki jest człowiek, który powrócił z zagranicy, z rzeczywistymi cechami osoby, która znalazła się wreszcie w domu. Jest to konfrontacja między stereotypem powracającego, kształtowanym między innymi przez media (w odniesieniu do emigrantów w Wielkiej Brytanii będzie to np. serial „Londyńczycy” czy informacje prasowe), a rzeczywistą osobą wyposażoną w bagaż unikalnych doświadczeń. Powracający oczekuje, że zostanie potraktowany nie jak „typowy emigrant”, ale jako osoba, która przebywając na emigracji, przeżyła swoje własne niepowtarzalne historie. Napięcie między tymi dwoma rzeczywistościami – rodziny i osoby powracającej – sprzyja powstawaniu muru oskarżeń: „wy nic nie rozumiecie”, „ty to chyba dziwny jesteś, że Ci tak było trudno”. Kwestia znalezienia swojego miejsca w domu to zatem również problem wynegocjowania miejsca, w którym da się uzgodnić te dwa rodzaje perspektyw.

Pozostawione problemy

Kolejną kwestią jest konfrontacja z problemami, które przed wyjazem pozostawiało się za sobą z nadzieją, że rozwiążą się bez naszego udziału. Czasem okazuje się, że po powrocie do kraju nie tylko nic się nie rozwiązało, ale przeciwnie – stało się dużo trudniejsze. Przykładowo niedobre relacje z rodzeństwem nie tylko się nie poprawiły, ale jeszcze bardziej się skomplikowały na tle spraw spadkowych po zmarłych w międzyczasie rodzicach. Podobnie z kryzysami małżeńskimi – obcość powstała podczas długiej nieobecności częściej sprzyja rozpadowi niż scementowaniu związku. Dodatkowo pojawiają się nowe trudności, na przykład w relacjach z dziećmi, które odwykły od codziennej obecności jednego z rodziców i buntują się przeciwko ingerencji rodzica w ich życie.

Halina Grzymała - Moszczyńska
profesor psychologii