Miejsce zamieszkania do celów podatkowych

Informacje zgodne ze stanem prawnym na dzień: 2016-03-01

Od 1 stycznia 2007 r. – zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych – za osobę zamieszkującą w Polsce uznaje się osobę, która ma tu centrum interesów osobistych bądź gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Do 31 grudnia 2006 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierała definicji miejsca zamieszkania i posługiwano się definicją z art. 25 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Od 1 stycznia 2007 r. do przepisów o podatku dochodowym włączono tę definicję.

Na potrzeby ustalenia, że dana osoba nie ma zamieszkania w Polsce brane są pod uwagę przede wszystkim takie okoliczności, jak:

pobyt najbliższej rodziny za granicą (np. małżonka, dzieci),
posiadanie mieszkania do własnej dyspozycji w drugim państwie (najem, własność),
inne okoliczności, (np. umowa o pracę na czas nieokreślony, umowa najmu na czas nieokreślony, umowy z dostawcami mediów),
posiadanie majątku ruchomego i nieruchomego za granicą (np. samochodu, domu),
uzyskanie certyfikatu rezydencji podatkowej drugiego państwa.

Należy podkreślić, iż wymienione przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Warto wiedzieć

Od 1 stycznia 2012 r. podatnicy będący osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub niebędącymi zarejestrowanymi podatnikami VAT w przypadku powrotu z zagranicy nie mają obowiązku składania zgłoszeń identyfikacyjnych.